10A

De trotse zonen van Tarquinius belegerden Ardea, de stad van de Rutuliërs.
Ze voerden niet altijd alleen oorlog, maar ook hadden ze in het legerkamp diners met elkaar.
Eens zaten Titus en Arruns en Collatinus Tarquinius, een familielid van de koning te drinken bij Sextus Tarquinius.
Een jongeman bracht toevallig zijn vrouw ter sprake.
Meteen prees ieder zijn vrouw en somde haar goede eigenschappen op.
Toen zei Collatinius, een man van goed karakter: 
"Mijn Lucretia is niet alleen mooi, maar ook een vrouw van veel ijver en kuisheid.
Maar genoeg woorden! Waarom haasten we ons niet naar onze huizen, en bekijken we de karakters van onze vrouwen nader?
Wie van ons zal de overwinnaar van de wedstrijd zijn?"
Zijn woorden bevielen, en ze riepen dronken uit:
"Vooruit!" Allen bestegen hun paarden, en reden weg naar Rome.
Wat zagen de zonen van de koning thuis?

***

10B

Ze kwamen aan bij het huis van de koning. De vrouwen van de zonen van de koning hielden met vriendinnen een vrolijke diners. Vervolgens haastten ze zich naar het huis van Collatinus. Daar bewerkte Lucretia laat in de nacht wol tussen haar slavinnen. Ze ontving de mannen vriendelijk. Ze vroeg naar oorlog van de moedige soldaten. Ze zei: "Ik tril als ik denk aan de gevaren van de oorlog. Mijn borst is vol angst." Allen prezen een vrouw met zo moed, en beschouden Collatinus als de winnaar van de wedstrijd. Toen pake een slechte lust Sextus Tarquinius. De schoonheid en de ingetogenheid prikkelden hem. Hij was begerig naar het mooie lichaam van Lucretia, en vol van liefde wilde hij haar verkrachten. Enkele dagen later kwam Sextus in het geheim bij het huis van Lucretia. Onkundig van zijn plan, ontving Lucretia de jongeman vriendelijk. Nadat haar slavinnen hem na het diner naar een logeerkamer brachten, wachtte Sextus af, en kon hij zich nauwelijks beheersen...

***

10C

De volgende dag stuurde Lucretia een bode naar haar vader en naar haar man.
Meteen kwamen ze naar haar toe.
Ze troffen Lucretia in haar slaapkamer aan met veel verdriet.
Ze zwijgt lange tijd en slaat haar ogen naar de grond.
Tenslotte vertelt zij, vele tranen vergietend:
'Het was nacht en ik sliep. Plotseling kwam Sextus Tarquinius met getrokken zwaard naar mij toe en drukte mijn borst naar beneden.
"Lucretia" zei hij, "ik ben Sextus Tarquinius
Houd je mond als je je leven lief hebt, want ik houd een zwaard vast"
Ik antwoordde niets, wat moest ik doen? Ik was erg bang, het dreigende gevaar beseffend.
Ik wilde huilen, ik wilde vluchten.
Want er was geen hoop op redding.
Toen bracht hij de liefde voor mij ter sprake en vermengde de smeekbede met bedreigingen. Ik zag het zwaard in de hand.
Toch wees ik hem af, ik toonde geen vrees voor de dood.'